СМОКВИ И ЛЕШНИЦИ

И потоа, тој ме поканува на есен да јадеме лешници. Но, Дориан, тој не знае колку сме далеку јас, ти, тој и есента. Тој нема поим дека до тогаш писмата мора да се напишат. Дека погледот мора да се наполни морско синило до претекување, до солзење. И ушите да се наслушаат Bryan Ferry во Античкиот Театар толку многу, што 'Good night Irene' ќе ми одѕвонува низ дамарите додека не заспијам, секоја следна, летна ноќ.
Ама, Дориане мој, тој нема идеја дека до тогаш ѕидовите од работната соба мора да се пребојат во бордо, за да ги покријат пролетните дождови и вкусот на мемла што остана да лебди после нив во мојот внатрешен простор-празнина. Дека мора да се купи лустер од шарени мурано стакленца, за да поубаво ја дисперзира(ат) светлината додека се разлева по предметите, а, јас ја анализирам нивната складност.
И драг Дориан, конечно, тој не насетува дека до тогаш меморијата треба да се научи да заборави еден лик. И дека мора да се случи роденденот на внука ми Јана, и додека таа ги дува двете свеќички, мора никој да не види како кришум, со големи залаци ја голтам тагата, зошто чувствувам дека нема да бидам меѓу нив на наредните.
Дај Дориан, те молам, овојпат одмолчи го твојот заразен ентузијазам и остави го за (пробите со) твоите String Forces, и не ме убедувај да ја прифатам поканата. Знаеш дека уште едно разочарување би ме убило. Всушност, ти знаеш дека одамна сум канта полна сеќавања, кои веќе почнуваат да гнијат, (како презреаните смокви во мојот двор, ако не се наберат на време). И ти знаеш дека јас, де факто, го одживувам она малку време што (ми) останало, заради големината на зборот `достоинство`.
Но, тој не знае.