BLUE POST

Ќе побарав понекогаш во првите срамежливи средовечни брчки што ги врамуваа(т) твоите ледено-плави ириси
понекое прашање за љубовта и тешкотиите
Ќе ги оставев да се исплачат долго и ќе пронајдев во одмолчувањето простор за одговор
Ќе видев зрак на ѕидот и ќе го поистоветував со тебе, а ликот ќе го идентификував со мојата душа
И ќе ми беше тоа некако доволно.
Kога еден ден ќе треба да (си) кажам нешто мудро за љубовта
Ќе ги затворам очите, ќе си ја приспомнам собата и се` во неа:
Mиризбите на mozzarella, зачин и бол, нотите на Тиренските бранови, лошата констелација на нештата,
лажливата азурна перфекција, моето отуѓено тело, твоите проседи коси и брада, светилките на(д) Соренто на изумирање.
Ама, попусто... попусто.
Moите мачни издишувања сега се песната,
твоите заборавени предмети - плачот.

Некогаш ова имаше некоја врска со љубовта.
Еднаш ова беше поврз(ув)ано со смртта.